23-03-2013

Anna's eerste naaisels!

Eigenlijk is ze niet aan haar proefstuk toe, ze maakte al wel meer dingen zoals tasjes en hartjes en hartjes en hartjes... Ze haakte al armbandjes met haar vingertjes (nu ik eraan denk, daar kan ik ook wel eens een berichtje van maken) en knipt en plakt erop los. Kunstacademie voor kinderen op zaterdag daar zijn ze mee gestopt, thuis knutselen is net zo leuk! Haast elke morgen voor ze aan de keukentafel plaats nemen gaan ze steevast langs het ene deurgat de speelkamer binnen en passeren hun bureau, ze kunnen het niet laten om vlug wat te knutselen of tekenen. Ofwel gaan ze langs het ander deurgat (want we hebben hier nog steeds geen deuren) en passeren ze de piano waar ze dan een stukje spelen dat ze op de muziekschool hebben geleerd wat altijd even prachtig klinkt. Het lijkt wel of ze bij de eerste lessen piano hebben geleerd om dat instrument met liefde en respect te behandelen, prachtig! 

Maar we wijken af. Anna heeft een knuffel namelijk een konijn. Konijn is niet zomaar een konijn. Ze komt van tante Martine die ze destijds van mijn mama (haar zus) kado had gekregen. Onze tante was gehandicapt en helaas is ze enige jaren geleden overleden. Toen konijn al een tijdje weer bij mijn mama logeerde en Anna haar opmerkte mocht ze haar meenemen maar ze moest er wel zorg voor dragen. En of ze dat doet! Ze gaat niet overal mee naartoe want je weet maar nooit wat er met haar zou gebeuren. Ondertussen noemt konijn trouwens gewoon tante Martine en zij verdiende wel eens een nieuw kleedje volgens haar. 

De laatste tijd vroeg ze regelmatig of ze er eentje mocht maken, omdat die ini mini hartjes haar al goed lukte vond ik dat de tijd wel rijp was om een kleedje voor tante Martine te maken. Ik hielp haar met het patroon en liet haar de stof uitknippen in baalkatoen. Eikes mama, dat is lelijke stof! Maar toen ik zei dat het een paskleedje was en we nadien nog aanpassingen kunnen doen in het patroon  was het ok. Ik stuurde haar hier en daar of nee, eigenlijk draaide ik de ganse voormiddag toch wel bij haar in de buurt en kon ik toch niet echt dat doen wat ik in mijn zaterdagvoormiddagse planning had staan en vloekte af en toe binnensmonds hiervoor maar hey 't was wel voor mijn tante hé en 't jong doet het zo graag... Ze stikte met geel, toeval want dat stond net op de machine. Na een tijdje vond ze het toch wel leuker worden die gatlelijke stof die stilaan in een communiekleedje veranderde. Toen het eindelijk af was was ze toch wel heel content en zelfs de stof mocht er nu ook zijn. En ik ook want voor een 7jarige is dit toch wel knap gemaakt! 


Tante Martine staat er beeldig in, vind je niet mama?!


Zo trots!


Gelukkig zijn de machines wat veiliger deze tijd en kan je gerust met je neus tegen de machine hangen.
Ik heb menig keer (in mijne jongen tijd) een stuk uit mijn pruik laten plukken wanneer
ik met mijn hoofd te dicht tegen de draadgeleider zat...


Dit vond ik nog het schattigste van al, dat kleine voetje dat op en neer ging
en Polleke die (net zoals bij zijn baasje) aan de voeten ligt wanneer we aan het naaien zijn.



1 opmerking: