Ons kent ons en iedereen kent ondertussen wel iemand die kanker heeft, 't lijkt wel de ziekte van deze tijd. Ik was 14 toen ik er de eerste keer écht mee geconfronteerd werd, een vriendinnetje destijds overleefde de strijd met die rotziekte niet. Dan kreeg het een nonkel en enkele jaren geleden een andere nonkel, buurman, buurvrouw, dochter van een super lieve buurvrouw en dan zijn er nog meer. De ene overleefde het, de andere spijtig genoeg niet... We zijn helaas in een tijd terecht gekomen waar het niet meer ver van ons bed is. Voor sommige lijkt het ondertussen wel zo gewoon om te vertellen dat iemand dàt heeft, net alsof iemand een griepje heeft en daar kan mijn verstand dan niet bij. Hopelijk is er één of andere geniaal die snel een medicament zal uitvinden om deze kankerzooi van de kaart te vegen.
Maar ons kent dus ons en nu kwam zo'n slecht nieuws weer van heel dichtbij, een wel héél dierbare vriendin. Een jonge mama van 4, mijn God ik was er kapot van maar daar is zij vet mee. Het spijtige is, ze woont niet zo dicht bij de deur dus ik kan er ook niet zomaar binnen wippen om boodschappen te brengen of de kindjes mee van school te halen. Je wil als vriendin je armen en je ziel uit je lijf sleuren om ze waar je ook kan te helpen maar ze woont dus net iets te ver. Maar ik wil toch wat doen, tenminste tonen dat ik ze steun, er ben voor haar en dus maak ik wat. Ik maakte een Sami armbandje met wat meer, ik deed er een symbool op. Het noemt Sowilo, wat een bekend overwinningssymbool is en wil eigenlijk vertellen dat je met de kracht van het goede het kwade zal overwinnen en dat zal ze lukken! Door dit armbandje ben ik toch een beetje bij haar. Succes maatje ik zal aan de zijkant supporteren! xxx
....... Hier ben ik stil van. Veel sterkte voor je vriendin en zeker ook voor jou!
BeantwoordenVerwijderenWat erg voor haar. In juni ben ik mijn mama verloren aan kanker. Het is nog geen jaar geleden en het missen doet echt pijn. ik ga een kaarsje branden voor je vriendin, dat ze mag genezen.
BeantwoordenVerwijderenKanker het is inderdaad een vies woord en zelfs met die ziekte moet je blijven geloven en een beetje geluk hebben dat de kanker ingekapseld zit en dus te verwijderen is, soms gebeuren wonderen Mijn jongste en mijn mama zijn allebei genezen na een heel moedige strijd, niet idereen heeft zoveel geluk maar zoals mama zei het gras is nog nooit zo groen geweest en zo leven wij, ten volle!
BeantwoordenVerwijderenLiefs en veel hoop!
Wat vreselijk Katrien, ik wens je veel sterkte in het gemis! En Marina je kind en moeder zo zien afzien moet ook niet makkelijk geweest zijn, ben blij voor je dat ze beide genezen zijn! Mensen vragen steeds hoe het is met de zieke maar de naaste familie vergeet men vaak... Maar kijk ik ga een goeie dikke kaars branden! Voor de mama van Katrien, voor de jongste en mama van Marina, voor mijn vriendin én voor mijn blog vrienden en dat zijn jullie dames! xxx Caroline van ons 'tHuis
BeantwoordenVerwijderenBedankt allemaal voor de steun. Ik ben die supergoede vriendin van ons en ik ben dapper aan het vechten in mijn strijd. ik ben blij dat ik zulke goede vrienden heb die mij steunen in moeilijke tijden, maar een mens heeft er zoveel meer aan op de momenten dat je zelf goed bent en kunt genieten van alle leuke dingen om je heen, die er nu niet zijn en die je ook niet ziet in donkere zware dagen. We houden nog even vol en hopen dat het zware werk heeft geholpen en dat we terug van het leven gaan kunnen genieten zoals nooit tevoren.
BeantwoordenVerwijderen